سال های پايانی دهه هفتاد و مباحث دينی،تبعيض نژادی، مواد مخدر و جنگ ويتنام که بحث های روز جامعه آمريکا بوده است ريدلی اسکات با گانگستر آمريکايی به سراغ بخشی از اين مولفات رفته است و داستان واقعی يک تاجر مواد مخدر را دست مايه ساخت فيلمش کرده است.
سکانس ابتدايی فيلم به نهوی شروع می شود که می خواهد به بيننده بگويد که اين فيلم با کسی شوخی ندارد و بايد منتظر ديدن قشر سياهی از جامعه باشيم قشری که بخشی از جامعه ما با آنها درگير هستند در اين سکانس دنزل واشينگتون با نفرتی وصف نا شدنی با بنزين يک نفر را می سوزاند.
دنزل واشينگتون در نقش فرانک پس از مردن جانسون جانشین او می شود فرانک در بحبوحه جنگ آمريکا با ويتنام به بانکوک می رود تا در این بحبوحه جنگ ويتنام بيش از 100 کيلو هرويين تهيه کند و از طريق دوستان خودش در ارتش آنها رو به امريکا منتقل کند و امپراطوری خودش را راه اندازی کند.او در مسير ساخت امپراطوری خود همراه با 5 برادر خود شروع به توزيع مواد می کند در نقطه مقابل فرانک کاراکتری به نامه ريچی با بازيه راسل کرو قرار گرفته است ريچی که ماموريت برخورد با تشکيلات بزرگ فرانک رو بر عهده می گيرد.
يکی از بهترين سکانس های فيلم جايه است که ريچی و فرانک در حال صحبت با هم هستند فرانک می گه تو منو دستگير کردی و ميفرستی زندان ها چی می شه؟ مواد مخدر تمام می شه؟اونا اون بيرون باسه اين مواد بازم همديگر را می کشند و ريچی در پاسخ می گويد من صد ها پدر و مادر جدا شده دارم،صدها انسانی که زندگيشون از دست دادن اونم به خاطر تو،اونا به خاطر محصولات تو مردند و فرانک در ادامه می گويد می دونی عادی بودن برای من چيه؟از وقتی 6 سال بوده عادی بودن را نديدم عادی ديدنه پليسيه،که سواره به خونم وارد شه بيرون کشيدن پسر عموی 12 سالم و بستنش به يک ميله فشار يک شاتگان تو دهنش،اونقدر شديد که دندانهاشو بشکنند بعدش 2 تا گلوله ی شاتگان تو کله آش خالی کردند،ديگه کاری نکردند معنی عادی برای من اينه.
فيلمو اصلا دوست نداشتم باسم هيچ جذابيتی نداشت کلا اين فيلم های آخری ريدلی اسکات رو به هيچ وجه در حد او نميدونم فيلم هايه مثله يک مشت دروغ يا رابين هود و گانگستر آمريکايی همه فيلم هايه تو خالی هستند که چيزی باسه گفتن و ارائه ندارند جز يک سری حرف ها و اکشن هايه مسخره
نمره من به اين فيلم 5 از 10
http://www.imdb.com/title/tt0765429/
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر